HARDLOPEN IS NIET UITDAGEND GENOEG!

Hardloop3Daagse stopt, omdat er geen unieke locaties meer zijn. Geen klassementen stratenloopcircuit vanwege geringe belangstelling. Dit soort berichten kom ik steeds meer tegen en dan vraag ik me af of mensen de essentie van hardloopwedstrijden nog wel kennen: zo snel mogelijk lopen en proberen als eerste over de finish te komen. Dat is niet voor iedereen weggelegd, maar nu we al jaren hoofdzakelijk focussen op het recreatieve blijkt de animo ook bij die lopers af te nemen. Alleen wedstrijden door mooie natuurgebieden en/of waar rond het evenement veel show wordt verkocht zijn blijkbaar nog in trek. Ik trek dan de volgende conclusie: “Hardlopen is voor de meesten niet meer uitdagend genoeg”.

Je eerste 5 km non stop hardlopen. Je debuut op een echte wedstrijd. Een 10 km onder de 60, 50 of misschien wel 40 minuten. De stap naar de halve en hele marathon is dan een logisch vervolg en ook dat lukt. Stiekem droom je al over een 100 km of andere ultra wedstrijden. Geweldige uitdagingen voor een gewone hardloper, maar wat daarna?

De meesten van ons zullen nooit een wedstrijd winnen of het moet over winst gaan in een mastercategorie. Wat dat betreft is hardlopen een eerlijke sport. Als er bij een gewoon wedstrijdje 100 deelnemers zijn, weet je al van 95 lopers dat ze geen kans maken. Bij de andere 5 speelt de vorm van de dag een rol, maar ook daar zal de prognose dikwijls de juiste zijn. Het gaat te ver om te stellen dat je de uitslag van te voren kunt maken, maar het is allemaal erg voorspelbaar.

In tegenstelling tot wielrennen kunnen zwakkere lopers niet profiteren van de slipstream en zo tot de laatste kilometer meegaan met de kop om dan met een geweldige eindsprint of een late demarrage te zegevieren. Simpel gezegd loopt iedereen na een kilometer op “haar of zijn plekje” met hooguit nog een paar kleine positiewisselingen. Vanaf plaats 20/30 kijk je meer naar een toertocht of in dit geval looptocht.

Bij de meeste hardloopwedstrijden loopt iedereen tegen elkaar of beter gezegd ze starten samen, m.a.w. alsof je Goes 3 tegen Real Madrid laat voetballen. In het hardlopen kennen we alleen verschillende leeftijdscategorieën, maar geen indeling op sterkte. In het wielrennen wordt dat wel gedaan. Ook bij regionale wedstrijden en zo is het voor renners met minder talent en minder tijd om te trainen toch een wedstrijd om de winst en geen toertocht, omdat ze vanaf ronde 1 al gelost worden.

Zoek dan de uitdaging in het verbeteren van je tijden? Deze motivatie zal zeker bijdragen aan sporten met meer uitdaging, maar kent zijn grenzen. Veel wedstrijden gaan over een incourante afstand, zijn niet correct gemeten of zijn daarvoor met onverharde passages te zwaar. Op de baan bestaat dat probleem niet, maar dat vinden veel hardlopers te saai. Verder ben je afhankelijk van veel, minder of geen talent. Je kunt niet alles compenseren met veel training en de laatste jaren zie ik vooral een verkeerde aanpak. En natuurlijk is leeftijd een factor. Een getal is daar moeilijk op te plakken. Wie pas op zijn 50^e met hardlopen begint, kan nog tot misschien zijn 62^e of 63^e progressie boeken. Als je echter al vanaf je 20^e constant aan het trainen bent en wedstrijden loopt, zal het vanaf rond 40 jaar duidelijk minder gaan.

Blijft hardlopen dan nog uitdagend? Als ik zo rond me kijk, zeg ik nee. Ik heb geen statistieken, maar het verloop is groot. De animo voor veel gewone wedstrijdjes is niet om over naar huis te schrijven. Een week voor de wedstrijd staan er soms nog geen 30 deelnemers op de lijst en organisaties blijven lang in het ongewisse of er wel genoeg lopers komen. Het wordt m.i. steeds minder leuk om iets te organiseren. Sommige lopers doen ook in Zeeland alleen mee aan de klassiekers: de Zeeuwse marathons, wedstrijdjes in Nisse, Hobbeldebobbelloop en een paar bekende halve marathons. En als de lol daar ook af is, lopen ze alleen nog voor zichzelf. Of ze stoppen en kiezen een andere sport. Maar ook betere loopsters en lopers vinden het lopen zonder noemenswaardige tegenstand blijkbaar niet meer zo leuk. We hebben in Zeeland al niet veel talenten, maar als die dan ook nog kiezen voor uitstapjes naar duathlon, triathlon of het gewone wielrennen, blijft er weinig over. Dat kun je die sporters niet kwalijk nemen, maar het is jammer voor het hardlopen en zegt wellicht ook iets over onze wedstrijden. Ik denk overigens dat de beste Zeeuwse wielrenster ook de beste Zeeuwse hardloopster is. Hopelijk laat ze dat na haar wielrenloopbaan nog eens zien.

Kun je aan hardloopwedstrijden iets veranderen om het voor meer mensen aantrekkelijker te maken? Moeilijk, want hardlopen is nu eenmaal lopen van start naar finish en de snelste wint. Aparte wedstrijden op sterkte, zoals we op de baan wel doen, kosten te veel tijd en ook daar is er altijd een winnaar en een laatste. Als je echter als organisatie 2 afstanden aanbiedt, maak dan van de langste afstand een “eliteloop” alleen voor atleten met een deftig niveau.

Om te voorkomen dat wedstrijden “looptochten” worden, waar de laatste 2 x zo lang of langer onderweg is dan de winnaar, kun je een deel van de wedstrijden op een andere manier organiseren. Afgelopen jaar heb ik diverse try outs gehouden. In de meeste gevallen tot tevredenheid van deelnemers en supporters, maar kaderleden van clubs heb ik nooit gezien.

Dit soort nieuwe initiatieven worden blijkbaar niet serieus genomen. Clubs houden liever vast aan concepten van 50 jaar geleden, zoals bij de Zeeuwse crosscompetitie. Verder wachten steeds meer atleten tot het laatste moment met inschrijven of doen helemaal niet meer mee en dat brengt organisaties aan het twijfelen of ze nog verder moeten gaan. Als we tot slot genoegen blijven nemen met het teruglopende niveau, een deelnemersveld met hoofdzakelijk masters en de media die prestaties niet kan inschatten, vrees ik voor de toekomst van het hardlopen.

Ongetwijfeld heb jij ook een mening over dit onderwerp. Maar hoe je het ook wendt of keert… bij een hardloopwedstrijd wint normaal gesproken altijd de sterkste. Fatsoenlijk trainen om daar enigszins in de buurt te komen moet dan de grootste uitdaging zijn.