POELBOSMARATHON KWAM TE VROEG
Eén van mijn eerste verhalen op deze website in september ging over de geschiedenis van de marathons in Nederland, maar ook in Zeeland. Ik vertelde toen dat er in de 20e eeuw eigenlijk maar een paar marathons in Zeeland zijn gelopen: een NK in 1964 in Vlissingen, een paar militaire kampioenschappen in Middelburg in de jaren 80, een paar zogenaamde “wilde marathons” ( niet georganiseerd onder de vlag van de atletiekbond ) in Graauw en de Poelbosmarathon in 1990.
De Poelbosmarathon werd uiteraard gelopen in en rond het Poelbos ten westen van Goes. In dat bos houden we nog steeds hardloopwedstrijden. Afgelopen jaar een paar crossen, waarvan één speciaal voor scholieren onder schooltijd. Helaas liggen de paden in het Poelbos er slecht bij en sommige delen van het fietspad zijn zelfs verboden. Daar nog eens een marathon organiseren wordt dus moeilijk en wie zit daar op te wachten?
Waarom wel een Poelbosmarathon in 1990? In dat jaar zou ik 40 jaar worden en toen was 40 de leeftijd om toe te treden tot de categorie der veteranen. Tegenwoordig noemen ze dat masters en begint dat al bij 35 jaar. Toevallig viel mijn verjaardag dat jaar op een zaterdag en zodoende speelde ik al in de zomer van 1989 met de gedachte om iets te organiseren. Halve marathons en andere wedstrijden had ik al georganiseerd, dus kwam ik met het gewaagde idee om er een echte marathon van te maken. AV’56 was bereid om te helpen met deze wedstrijd en zo kon ik in september 1989 beginnen met de voorbereiding.
Eerst een geschikt parcours vinden. In eerste instantie dacht ik aan een ronde van ongeveer 10 km tussen Kloetinge en Kapelle met start en finish bij het sportpark en zoveel mogelijk over fietspaden en verkeersluwe wegen. Deze optie viel af, omdat je dan bij 2 gemeenten een vergunning moet aanvragen en het oversteken van de Noordweg in Kapelle te veel problemen zou geven. Dan eens kijken aan de ander kant van Goes en toen kwam ik uit bij het Poelbos.
Start en finish in ‘s – Heer Arendskerke met het Arendhuis op de Torenring als secretariaat, kleedkamers, prijsuitreiking en feestzaal, want mijn verjaardag moest na afloop wel gevierd worden. Een ronde van iets meer dan 8 km had ik snel gevonden en zo konden we starten met de organisatie. Met een comité van 7 man werden de taken een beetje verdeeld. Eén van de leden had als organisator van de Westlandmarathon in Maassluis de nodige ervaring en daar maakten we dankbaar gebruik van. Half oktober liepen we al eens een ronde en iedereen keurde dit parcours goed. Later moesten we het nog nauwkeurig meten en zo bepalen hoeveel ronden en waar precies starten.
De finish was geen probleem: recht tegenover het Arendhuis op de Torenring. De ronde bleek na een wandeling met een meetwiel uiteindelijk 8160 meter lang te zijn. Dat betekende 5 ronden en een aanloop. Daarom werd er gestart in de Landweg richting viaduct en direct door het bos terug naar de Torenring. Het parcours was zo uitgetekend dat we bij een normale zuidwesten wind zoveel mogelijk op de open stukken wind mee en op de stukken in het bos wind tegen zouden hebben. Maar het weer heb je natuurlijk niet in de hand. Om in juni eventuele warmte het hoofd te bieden, werd er ook besloten om pas om 16.30 uur te starten.
De marathon kreeg al in het najaar van 1989 landelijke aandacht. Een journalist van de Telegraaf kwam voor een interview en op de Oude Zeedijk achter de atletiekbaan werd een prachtige foto gemaakt van mij, terwijl ik hardlopend met een vlag zwaaide. Die journalist was overigens Huib Boogert, tegenwoordig de p.r. man van AV’56. Daarna volgden P.Z.C. , de Stem en Runnersworld met verhaaltjes over deze “verjaardagmarathon”, waar men eerst 42 km moest lopen om daarna aan het feest mee te kunnen doen.
Nog een bijzonderheid aan deze marathon was het feit dat alleen leden van een atletiekclub mee mochten doen. Dat is althans nu een bijzonderheid, want in die tijd was de deelname van niet aangeslotenen bij echte wedstrijden helemaal niet vanzelfsprekend. Meestal mochten zij alleen meedoen aan prestatielopen zonder uitslag. Deze maatregel was er ook een beetje om te voorkomen dat er allerlei “avonturiers” zouden inschrijven. Nu was in die tijd marathonlopen nog niet zo populair als tegenwoordig en bij zo’n regionale wedstrijd zouden er echt geen honderden deelnemers van start gaan. Toch werden diverse hardlopers speciaal voor deze marathon lid van een atletiekclub en 2 van die leden vervullen bij AV’56 nog steeds een rol.
Even terug naar de organisatie. Van diverse kanten werd er hulp aangeboden. Soms in de vorm van een soort sponsoring, zodat hun naam op de uitnodiging werd vermeld. Gerka sport verzorgde tegen een schappelijk prijsje de medailles en bekers, iemand die tegenwoordig op maat gebouwde fietsen bouwt kwam met een geldbedrag en een supermarkt stelde o.a. plastic boterhamzakjes beschikbaar! Plastic boterhamzakjes? Je had toen alleen papieren startnummers en bij regen en ook bij het gebruik van sponzen werden die nat en waren dan voor de jury niet meer te lezen. Een doorzichtig plastic zakje voorkwam dat. De bewoners van een boerderij langs het parcours stelden water beschikbaar en vader Roose maakte de kilometerborden. Grote borden van bijna een meter hoog met duidelijke aanduidingen van de gelopen afstand en op het eind van de ronde de afstand tot de finish. Deze borden zijn bij AV’56 nog jaren gebruikt.
En dan de wedstrijd zelf. “Het weer heb je niet in de hand”, schreef ik eerder, maar we hadden deze dag beter om 12 uur kunnen starten. De temperatuur was prima om te lopen en toen was het in ieder geval droog. Tegen 4 uur begon het te hozen en te onweren. Het onweer verdween gelukkig voor de start, maar de regen bleef nog wel een uurtje. Van de wedstrijd en de regen zijn videobeelden. Die zijn in juni 2020 op You Tube gezet en dus nog te bekijken onder de naam Jan Roose marathon 1990 of Poelbosmarathon. Zo’n 60 hardlopers, waaronder 2 vrouwen begonnen dus al nat aan de 42 km en een beetje. Ongeveer 1/3 deel staakte de strijd voortijdig vanwege de erbarmelijke omstandigheden, maar ook omdat een volledige marathon niet helemaal in hun schema paste.
De wedstrijd werd gewonnen door Ed Troost van PAC uit Rotterdam in 2.37.36 uur. Mede organisator Jaap Oele werd 2e en Arie van Dijke 3e. Bij de dames won Ellie Westerweele voor Mientje de Jonge. Jan Roose werd op één na laatste, maar die laatste deelnemer bleef met 3.42 uur wel ruim onder de 4 uur. Allemaal anders dan bij de huidige marathons, maar dat geldt ook voor de deelname die toen wel heel bescheiden was. Na afloop bleef het nog lang onrustig in het Arendhuis. Cees Hoogesteger, die zelf had meegelopen, zorgde voor de muziek en met de nodige natjes en droogjes kwamen de deelnemers weer op krachten.
Een vervolg is er niet gekomen, maar dat was ook zo afgesproken: een éénmalige marathon ter gelegenheid van de 40e verjaardag van Jan Roose. Waarschijnlijk was de tijd ook nog niet rijp voor een marathon in Zeeland en juni is ook niet zo’n geschikte maand voor een dergelijke wedstrijd. Op het parcours van toen zou het ook niet meer kunnen, want een deel van de paden is afgesloten of zo hobbelig dat je er nauwelijks over kunt fietsen. De Poelbosmarathon kwam dus eigenlijk te vroeg, maar ik heb er nog altijd goede herinneringen aan. Bovendien hebben we 2 succesvolle marathons in Zeeland en dan zie ik alleen mogelijkheden voor een 3e marathon als die wordt georganiseerd op een vlakke, beschutte en mooi geasfalteerde ronde van 5 km en dan alleen voor lopers v/m onder de 4 uur. Maar dat heb ik al eens gezegd. Zelf ga ik zoiets niet organiseren, maar als sponsor kan een eventuele organisatie op me rekenen. Op de foto zie je mij en word ik even later ingehaald door Mientje de Jonge.
Geen Commentaar