WAT IS DE TOEKOMST VAN DIKKE CARBONSCHOENEN?

Vernieuwingen bij sportmateriaal is van alle tijden, maar hoe lang houdt iets stand? Veel vernieuwingen hebben zich bewezen en worden niet teruggedraaid. Denk maar aan de klapschaats of het gebruik van een derailleur op een racefiets. Snelle pakken in het schaatsen, ooit bedacht door de Zwitser Frans Krienbühl, zijn verder ontwikkeld en dan kun je je niet voorstellen dat men voor de jaren 70 in een dikke trui reed met een ijsmuts op. Een polsstok van bamboe zullen we op wedstrijden ook niet meer terug zien.

Toch werd niet alles een succes of het werd op de één of andere manier verboden door de overkoepelende bond. Een racefiets moet voor de UCI aan bepaalde eisen voldoen v.w.b. gewicht, vorm en veiligheid. Bij duathlon en triathlon, waar fietsen een belangrijk onderdeel is, gelden deze regels dan weer niet allemaal. Je loopt dus de kans dat je op je peperdure triathlonfiets niet mag starten in een regionaal wielrenwedstrijdje. Bij het hardlopen werd de “borstelspike”, die ontwikkeld werd bij de komst van kunststofbanen, vrij snel verboden.

Met de opkomst van hardloopschoenen met een carbonplaat kwam de internationale atletiekbond met aanvullende regels. Schoenen op de weg mogen niet dikker zijn dan 40 mm en op de baan en tijdens de cross is 25 mm de limiet. Gebruik van een kunststofplaat in de zool mag, mits het uit één stuk bestaat. De regels worden binnenkort waarschijnlijk nog aangepast, maar dat moet je vooral lezen als aangescherpt. Toch zie je tegenwoordig heel veel modale hardlopers aan de start staan op dikke schoenen met carbon.

Volgens de fabrikanten loop je er 2 tot 4 % sneller op, maar anderen beweren dat dit alleen het geval is bij een snelheid van minimaal 15 km/uur. Heeft het dus voor veel lopers zin om deze schoenen aan te schaffen van ruim € 200,-. Voor de strenge regels hoef je het niet te laten. Die regels gelden in de praktijk alleen voor toplopers v/m. Voor zover mij bekend is er tot heden 1 loper gediskwalificeerd na zijn overwinning bij een marathon, omdat hij op de Adidas Adizero Prime X liep. Dat is volgens de fabrikant eigenlijk een trainingsschoen, maar wel met een dikte van 50 mm en dat mag niet. En ook de tijden na een recordrace op de baan van de Noor Sondre Moen over 25/30 km werden niet erkend vanwege het schoeisel.

Eigenlijk zijn er bij regionale baan – en crosswedstrijden dus veel lopers in overtreding. Bij een baanwedstrijd kun je dat als organisatie nog controleren, want dan valt iemand met een paar dikke carbonschoenen bij de start met maximaal 20 atleten nog wel op. Maar hoe doe je dat tijdens een cross? Zeker als het om lopers gaat, die niet in de kop meelopen. Wat mij betreft te onbelangrijk om er aandacht aan te besteden en laten we eerlijk zijn. Op het moment dat ze de wedstrijd i.p.v. bijvoorbeeld JARO cross een JARO loop noemen, gelden de regels voor de weg blijkbaar.

Toch hoor ik de laatste tijd uit de richting van de schoenenfabrikanten ook andere geluiden. Op internet “bestudeer” ik regelmatig sites van onlineaanbieders, die zelf testen doen en daar via you tube uitleg over geven. Blijkbaar zien veel atleten met een schoenencontract het voordeel van dikke schoenen bij wegwedstrijden t/m 10 km steeds minder. Zij vragen weer om de platte soepele modellen met een gewicht ruim onder de 200 gram.

Zelf heb ik 3 paar schoenen met carbonplaat of staafjes geprobeerd, maar dat was geen succes. Mijn snelheid is tegenwoordig sowieso te laag om rendement te hebben, maar ik vond het gewoon geen fijn loopgevoel. De keren dat ik nog loop blijf ik dus trouw aan de klassieke modellen, maar wat is jouw ervaring met carbonschoenen? Foto: op deze Adidas Adizero Prime X 2.0 Strung schoenen met een dikte van 50 mm mag je dus geen wedstrijden lopen.