WEL OF GEEN WEDSTRIJDLICENTIE

Op de website van AV’56 las ik een interessant verhaaltje over het aanschaffen van een wedstrijdlicentie. De atletiekbond raadt alle leden aan om een wedstrijdlicentie te nemen, want dat levert allerlei voordelen op. Voorlopig zie ik alleen voordelen voor de bond: extra inkomsten. De meeste recreanten hoeven niet zo nodig in het voorste startvak te staan en bij wedstrijden met maximaal 200 deelnemers is dat ook niet belangrijk.

Even voor de duidelijkheid. Op dit moment heb je bij wedstrijden eigenlijk 3 groepen: leden van een atletiekclub met een wedstrijdlicentie – leden van een atletiekclub zonder wedstrijdlicentie – atleten die geen lid zijn van een atletiekclub en dus ook niet in het bezit van een wedstrijdlicentie. Wat is het verschil? Alleen de eerste groep mag meedoen aan kampioenschappen en belangrijke wedstrijden op de baan/cross en alleen zij komen in aanmerking voor records. In de praktijk betekent het dat er bij 99 % van de wedstrijden geen verschil is, behalve soms een kleine korting op het inschrijfgeld.

Aan deze chaotische toestand is de atletiekbond zelf schuldig. Toen ik in 1964 lid werd van AV’56 was in principe elk lid ook wedstrijdgerechtigd. Atletiekwedstrijden en dus ook hardloopwedstrijden waren alleen voor leden, met uitzondering van enkele crossen en stratenlopen. Hier mochten bij de jeugd scholieren meedoen. Maar als je daar won of een paar keer bij de beste 3 eindigde, had je de keuze tussen lid worden of niet meer meedoen. Dit heeft veel goede atleten opgeleverd. Bovendien werden wedstrijden alleen door atletiekclubs georganiseerd.

Met het populairder worden van het hardlopen en de opkomst van het zogenaamde “trimmen” veranderde de situatie. Er kwamen prestatielopen waar iedereen ( leden en niet leden ) aan mee mocht doen. Bij zo’n prestatieloop was uitlopen het voornaamste, er werd geen uitslag van gemaakt en de deelnemers kregen alleen een herinneringsmedaille of vaantje. In Zeeland was de Massaloop in Oostkapelle één van de eerste organisaties op die manier. Er kwamen meer van deze  lopen en ook bij wedstrijden werd er dikwijls een aparte prestatieloop aan het programma toegevoegd. Je zag dan bijvoorbeeld bij de Wallenloop in Goes na de wedstrijdloop een grote groep prestatielopers voor naar keuze 1 t/m 6 ronden. Bijna geen extra werk voor de organisatie, het duurde alleen iets langer, maar bracht wel extra geld in het laatje.

Intussen boden steeds meer clubs trainingen aan voor “trimmers”. Deze mensen betaalden een soort contributie aan de club, maar werden niet aangemeld bij de atletiekunie. Bij sommige clubs ging dat over honderden leden en toen greep de bond in. Deze recreanten moesten lid worden van de KNAU. Er kwam een basis bondscontributie voor iedereen en om het idee te geven dat de recreanten minder betaalden een extra contributie voor wedstrijdatleten in de vorm van een wedstrijdlicentie. Kortom: de wedstrijdatleten werden de dupe en moesten meer betalen.

Maar na verloop van tijd zag je ook steeds meer “wilde” organisaties waar iedereen mee kon doen. In het begin probeerden de clubs dat nog te verhinderen met sancties voor leden van een atletiekclub, maar het viel niet te stoppen. Later ging de atletiekunie zelfs samenwerken met deze organisaties, denk maar aan Le Champion, organisator van de Halve van Egmond en de van Dam tot Dam loop. 

Ook in Zeeland werden de verschillen steeds minder. Wedstrijd – en prestatieloop werden tegelijkertijd gehouden. In het begin nog de wedstrijdlopers met een startnummer en in de uitslag en anderen alleen met een labeltje als bewijs dat ze betaald hadden en niet in de uitslag. Maar nu lopen leden en niet leden, wel of geen licentie, allemaal samen met een startnummer en komen ze allemaal in de uitslag.

Dus waarom zou je als modale loper lid worden van een atletiekclub en een wedstrijdlicentie aanschaffen. Nu betaal je als niet lid alleen inschrijfgeld bij wedstrijden en geen contributie. En voor gerichte trainingen ben je ook niet meer aangewezen op een atletiekclub. De familie Roose ( vader Ko was jarenlang bestuurslid ) heeft zich lang verzet tegen de deelname van niet leden aan wedstrijden, maar op den duur is het vechten tegen de bierkaai. Als de atletiekunie meer inkomsten wil genereren moet dat niet via een paar extra wedstrijdlicenties, maar door meer leden bij de clubs. Die krijg je als je wedstrijden alleen openstelt voor leden. Dat lukt nu niet meer, want dan krijg je nog meer  organisaties van nevenbonden enz. Helaas moet ik concluderen dat “de atletiek” deze situatie zelf heeft gezocht.

Dit jaar heb ik geen wedstrijdlicentie aangevraagd, omdat ik toch niet meer aan veel wedstrijden mee kan doen. Toch staat de teller dit jaar al op 4 wedstrijden, waarvan 3 op de baan. Ik verbeterde zelfs een clubrecord bij de M 70, maar dat wordt niet erkend vanwege geen licentie. Voor mij geen probleem, maar wel een beetje inconsequent! Geen records als je geen wedstrijdlicentie hebt, maar wel records bij “trimlopen” die niet als wedstrijd zijn aangevraagd. Ook mijn JARO stratenmijl hoort daarbij, maar ook de Kustmarathon, de Zeeuws Vlaanderen marathon, de Zakloop enz. enz. Stof om over na te denken. Foto: één van de eerste zogenaamde prestatielopen in ons land, de AVRO cross in Hilversum.