EEN ONGELUK ZIT IN EEN KLEIN HOEKJE

Of in mijn geval was het een klein randje. Op zondagochtend ga ik bij normale weersomstandigheden meestal een uurtje fietsen op mijn racefiets. Tot een maand geleden had ik nog 2 exemplaren: één voor op de weg en de andere voor onverharde paden. Toen ik echter een nieuwe E bike nodig had, omdat de andere aan capaciteit van motor en accu verloor, heb ik naast mijn oude E bike ook mijn wegracefiets ingeruild.

Het speelde door mijn hoofd om ze alle twee weg te doen en fietstochtjes alleen nog met ondersteuning te rijden, maar dat heb ik nog even uitgesteld. Met het fietsen kom ik vooral wat verder dan met het lopen. Routes die ik vroeger gemakkelijk binnen 1,5 uur lopend kon afleggen, doe ik nu op de fiets. Zoals de meesten wel weten gaat het lopen vanwege leeftijd en een zogenaamd etalagebeen niet meer. Een etalagebeen is een vernauwing in een bloedvat, zodat de spieren te weinig bloed en dus zuurstof krijgen.

Bij mij zit dat in mijn linker onderbeen, maar vergeleken met een jaar geleden kan ik al iets meer. Gisteren bij mijn zogenaamde loop/wandeltraining van 45 minuten toch in ieder geval bij elkaar 3 km hardgelopen, Nou ja hard, het was een hardloopbeweging. Daarna als jurylid gefungeerd bij de tijdrit van TMZ in Waarde. Dat is overigens ook topsport met bij de mannen een Belgische winnaar, die de 27.6 km aflegde met een gemiddelde van ruim 49 km/uur. Bij de vrouwen ook een winnares uit België en die haalde over dezelfde afstand 43 km/uur.

Vanochtend dus zelf mijn racefiets gepakt voor een ritje richting en door het Poelbos. Eens kijken hoe de paden er daar bij liggen en hoe het staat met de begroeiing. Op de fiets kan ik zo nu en dan ook zoeken naar geschikte parcoursen voor mijn JARO wedstrijdjes. Bij het opdraaien van het parkeerterrein bij de Teuniswegeling zag ik dat ze gemaaid hadden. Fijn met het oog op de scholierencross volgende maand, want dan is het bij de start nog breder. Niet fijn voor mijn fiets, want die rotzooi blijft overal tussen zitten.

Goed, via stukjes onverhard en verhard naar ‘s – Heer Arendskerke en gedeeltelijk via dezelfde weg terug. Nu wel even via het mooie pad met de houten bruggetjes. Daar is het altijd oppassen, want soms liggen ze iets hoger dan het pad. Gelukkig hebben ze dat opgevuld, zodat erover rijden vloeiend gaat. Dacht ik, want bij het laatste bruggetje ging het mis. Dat is de wat langere brug, die bij de vorige scholierenveldlopen dikwijls voor opstoppingen en soms valpartijen zorgde.

Je hebt daar een 90 graden bocht, dus sta je zo goed als stil. Maar vanwege het maaien kon ik niet zien dat het opvulsel weg was en er toch weer een rand van ruim 5 cm was. Voor een geoefend fietser geen probleem en ik dacht voor de zekerheid mijn voorwiel van de grond te trekken. Helaas ging het toch niet goed. Voorwiel tegen de rand en ik op mijn gezicht. Ik voelde en zag gelijk dat er schaafwonden waren, maar kon redelijk snel opstaan.

Minder dan 2 minuten later kwamen Johan Karelse en John Nieuwenhuize, die ik een km eerder was gepasseerd, aangelopen. Zij onderbraken hun looptraining om mij verder te helpen. Bedankt jongens. Met het water uit mijn bidon mijn gezicht een beetje schoongemaakt en van een gezin bij het parkeerterrein kregen we papieren zakdoekje om het bloeden tegen te houden. Daarna voelde ik me wel in staat om naar huis te fietsen, maar ik kreeg van Johan het advies om naar de HAP te gaan.

Zodra ik thuis was, heb ik de HAP gebeld en gelukkig kon ik direct komen. Mezelf wel eerst gedoucht en iets gegeten en op de fiets naar het ziekenhuis. Vanuit de Beukenstraat maar een kilometer. Mijn rechteronderarm werd verbonden, mijn wenkbrauw gehecht en ik kreeg een tetanusprik. Het meeste last heb ik nu van een enorme bloeduitstorting aan de binnenzijde van mijn rechter bovenbeen. Waarschijnlijk veroorzaakt door mijn stuur. Voorlopig voor mij even geen racefiets, maar hopelijk kan ik in de loop van deze week de loop/wandeltrainingen weer hervatten. Fruitmanden zijn dus niet nodig en al met al valt het nog mee. Foto: Jan Roose met racefiets.