BOSTON MARATHON deel 3: de eerste dagen in Boston

Peter Koopman vertelt verder over zijn trip naar de marathon van Boston in 2023. Deel 4 en 5 verschijnen binnenkort.

Voordat we in Nederland vertrokken spotte ik nog de volgende billboard-tekst op Schiphol: Champion’s do your thing. De stemming kwam er goed in. Ik had een stoel aan het raam en naast mij kwam een dame zitten uit het Oosten van het land. Ze had meegedaan met een win-actie van Puma op social media en had 2 paar schoenen en wat hardloopkleding van dat merk gewonnen. Ze was blij dat er dit keer geen vadsige Rus naast haar zat, maar een Nederlander die ook gewoon terugpraatte. Ze had een hele zware baan waarin ze gezinnen bij stond bij uit huis plaatsingen van kinderen, scheidingen et cetera en hardlopen was voor haar een uitlaatklep geworden om mentaal in balans te blijven.

Na een voorspoedige vlucht kwamen we aan in Boston. Adidas had de hospitality voor hun gesponsorde atleten goed op orde, en alle reisbagage voor de atleten werden door Adidas medewerkers verzameld en vervoerd. En dan kom je in de aankomsthal en dan is er daar feest. Een Afrikaanse toploper werd verwelkomd door landgenoten met Afrikaanse muziek, gezang en dansrituelen. Het kon zijn goedkeuring wel krijgen. Ook Jetze Plat kwam voorbij gerold en ik wenste hem veel succes.

Boston is een oude stad die voor mijn gevoel best Europees aan doet, veel historie. Ik werd gekoppeld aan kamergenoot Bart, een middle aged man in lycra, HR manager bij DAF voor de Benelux en we konden het goed vinden. Veel mooie gesprekken gehad onder andere over het spanningsveld tussen Benelux wetgeving en Amerikaanse manier van een bedrijf runnen en samen veel zaken ondernomen.

Nadat we een beetje geacclimatiseerd waren, hebben we een restaurantje in de buurt gevonden en startten we met het aanpassen aan de Boston-tijd. Het hotel lag vlak bij de mooie parken Boston Common en Public Garden waar we de benen even strekten. Ook zagen we het café waarop de serie Cheers is gebaseerd waarin de acteur Ted Danson de getapte barman speelde.

We liepen naar Boylston-street en daar ademt de stad marathon, de finishlijn ligt er het gehele jaar en er is een echte hardloop winkel zonder opsmuk: de marathon sports shop is een bezoekje waard en te vinden op 671 Boylston Street. Ze laten de producten voor zichzelf spreken en ook oude wedstrijdschoenen uit de 70er jaren worden op het bovenste schap getoond.

Ga je voor nostalgie, dan kun je ook nog een bezoekje brengen aan Tracksmith Trackhouse op 285 Newbury Street, maar die is een stuk duurder en voor de wat klassiekere smaak. En natuurlijk bij de finishlijn kijken en foto’s maken en daar ervaar je voor het eerst het respect van Amerikanen voor sporters. Je wilt een foto maken en de automobilisten stoppen en laten je gewoon jouw foto maken.

Ook kwamen we in de Nike factory store, waar ik in gesprek kwam met een dame die behoorde tot het product development/design-team van de road running schoenen. We hadden een open en eerlijk gesprek over mijn ervaringen met mijn verschillende Nike schoenen en wat mij daarbij was opgevallen, over de designchanges tussen vaporfly 2 en 3 en over de houdbaarheid van schoenen. Ik vroeg haar heel direct hoelang zoomX gebaseerde schoenen nou echt die freshfeel out of the box performance hebben, en zij vertelde hooguit 2 marathonraces, daarna kun is het beste er wel vanaf en voor de (gesponsorde)elite runners adviseren we om ze dan weg te doen omdat je dan meer kans op blessures kunt krijgen. Dat was nog even een statement!

In de verschillende winkels heb ik aardig wat marathon boeken gezien die ik wil noemen:

Bill Rodgers – marathon man

Douglas – running is my therapy

Tom Derderian – The Boston Marathon

Richard Askwith – today we die a little

Startnummer ophalen bij de marathon Expo en de gebruikelijke foto’s maken. De marathon expo bij grote marathons kun je treffen en soms valt het tegen. In Boston was het een gekkenhuis bij de stand van Adidas, het leken wel black Friday taferelen maar de geroemde “celebration jackets’ vond ik niet mooi en besloot ik niet te kopen. Hierover later meer.. Op zaterdag loop ik even alleen naar de expo om nog wat goodies voor vrienden en bekenden en onszelf te kopen en op de terugweg gebeurde het.

Memorial Ik wist niet dat er een 10 jaars memorial dienst gehouden werd  ter nagedachtenis aan de bomaanslagen, maar daar kwam ik dus middenin terecht en dat was zeer zeer indrukwekkend. Ceremonial guards van verschillende achtergronden en diensten, vinden het een eer, om bij de 2 herdenkingsplekken aan Boylston street te mogen staan in uniform tijdens het marathon weekend- XL. Er werden speeches gehouden door de burgemeester, door nabestaanden, leden uit verschillende gemeenschappen en een mooie speech door Meb Keflezighi, de winnaar van de beladen 2014 marathon. Ik stond dus te midden van mensen die erbij waren geweest, Amerikanen van tegen de 70 die staan te huilen, en toen het muisstil werd en hemelse stemmen van het Boston city singer tour Choir klonken, kreeg ook ik het te kwaad. Wat was dit een magisch moment, once in a lifetime. Ik kwam hier per ongeluk in terecht, maar had dit achteraf niet willen missen.

Ik heb daar een filmpje van gemaakt en dat kun je hier vinden:

Met de reisorganisatie is het gebruikelijk om een warm up loopje te doen, waarbij de laatste tips en tricks voor het start of finish gebied worden gegeven. We liepen als groep dus een paar straten van het parcours.

We liepen heel breed op Newbury street, een dure winkelstraat, en naderden een grote kruising waar 3 banen vanaf links en 3 banen vanaf rechts kwamen, geregeld door stoplichten. Aan de overkant van de straat staat een politieagent en die ziet ons komen en maant ons even te stoppen, hij loopt de kruising op, stopt het verkeer en geeft ons vrije doorgang! Niemand die toetert of scheldt, nee het tegendeel gebeurde, raampjes gingen naar beneden en er werd ons “good luck on Monday” toe geroepen. Ook winkelende en flanerende mensen joelden hetzelfde naar onze groep. En dan kom je bij de laatste 2 straten van de marathon: Hereford street en Boylston street en dan gaat het besef echt groeien, wij lopen hier, waar iedere serieuze marathon loper ooit van droomt om te mogen lopen, en wij doen het gewoon. Deze stad is dit weekend het epicentrum van sport in Amerika, de ijshockeyers van de Boston Bruins spelen play offs voor de NHL, de New England Patrioys spelen play off’s voor American football, de Boston Red Sox spelen in het iconische Fenway park play off wedstrijden, deze stad ademt sport!

We lopen Boylston street op, de auto’s blijven op respect afstand achter ons rijden. En we maken foto’s bij de finishlijn. Op zaterdag is er ook een 5km run, en eigenlijk heb ik achteraf spijt dat ik daar niet aan meegedaan heb. Die finisher T-shirts waren erg mooi, en een easy extra medaille had gescoord kunnen worden.

Dan op zondag een bus reisje naar het startdorpje Hopkinton. Boston is namelijk een marathon van A naar B en heeft dus geen zelfde start- en finish- plaats en daarop kom ik later terug. Hopkinton is een oud klein dorpje waar de tijd ook een beetje stil heeft gestaan, zo’n dorpje waar je de schommelstoel op de veranda kunt indenken. Maar dat kleine dorpje is wel start locatie voor één van de bekendste marathons in de wereld en dat heeft consequenties, dus moet alles strak geplanned worden om de hausse aan lopers te kunnen accommoderen. Ook bij de startlijn willen we een paar foto’s maken en een politie agent staat daar in de buurt en kent zijn pappenheimers en komt naar ons toe lopen en vraagt: willen jullie een foto bij de startlijn maken? Hij vroeg, geef mij 5 minuten en ik regel het! Hij hield het verkeer tegen, gaf ons 3 minuten en weer gingen de raampjes naar beneden: “good luck on Monday” echt bizar dit.

Doordat we goed op tijd zijn, kunnen we meteen inkopen doen van marathon memorabilia bij de standjes bij de startlijn, waar we grif gebruik van maken.

Mijn marathon voorbereiding voor deze marathon is begonnen direct na de marathon van Valencia. Onze Prorunning trainer, Jan de Wilde stopte met het maken van schema’s voor atleten en dus begon ik mijn eigen schema richting Boston te schrijven. Ik had nadien het idee dat er iets niet helemaal klopte en vroeg Jan om raad, omdat ik zelf mijn vinger er niet precies op kon leggen. In een gesprek met Jan kwamen we op het begrip visualisatie, als mentale voorbereiding richting een marathon. In mijn geval kreeg ik via Jan een Youtube filmpje aangereikt wat me zou kunnen helpen in de voorbereiding richting mijn marathon. https://www.youtube.com/watch?v=TEoWRSIZB4Q

Met het busreisje langs het parcours, nu met eigen ogen gezien, en gelet op hoe ik mij voelde met mijn reuma, en de weersvoorspelling voor de wedstrijd dag, heb ik toen besloten om niet hard te gaan racen. Dat klinkt heel gek, als je daar in het marathon walhalla bent, maar als je lichaam tegen sputtert en je veel pijn hebt en toch de marathon wilt uitlopen, dan kun je beter niet pushen en je lichaam kapot lopen om daarna misschien te moeten uitstappen. Dit is een uitdagend zwaar parcours, waar je kop er echt afgaat als je dit te hard racet. En geloof me, deze medaille wil je hebben! Uitlopen is dus het devies.

TIP: Als extra geheugensteuntje heb ik de cruciale punten in het parcours ook nog op mijn hand geschreven.

In Nederland werden datzelfde weekend(!) de marathon van Zeeuws-Vlaanderen, Enschede en Rotterdam gelopen met mooie prestaties. In Rotterdam is er toen heel veel gebeurd en heftige dingen!  Nelleke Baldé zag iemand in elkaar zakken, en heeft Iemand gereanimeerd. Haar onbaatzuchtige instinctieve reactie om een mensenleven te redden is prijzenswaardig en heeft diepe indruk gemaakt! Respect hiervoor! Er ging ook een groepje bekenden voor een tijd onder de 3 uur 30 weg, en ik had ik mijn hoofd, als zij dat in Rotterdam kunnen lopen, dan doe ik dat op zijn minst in Boston. Mijn vorm was echt supergoed.

De weersvoorspelling voor het parcours hield ik al een week in de gaten, maar die was niet betrouwbaar.

Het ging van 16% wind mee, naar 68% wind mee, naar uiteindelijk op de wedstrijddag 80% wind tegen en tijdens de gehele race regen op de wedstrijddag.

De Boston marathon heeft een beetje raar parcours en downhill marathons kunnen ook qualifier marathons zijn voor Boston. Ik vond dat een beetje gek, maar nu begrijp ik waarom. Het course profiel heeft in grote lijnen een downhill profiel maar dat is niet gemakkelijk, en een grote aanslag op je bovenbenen. Tel daarbij op dat je als loper geen moment tot rust kunt komen, het gaat continu naar boven en naar beneden en je kunt jezelf wellicht voorstellen dat het een uitdagend parcours is.

Het parcours kun je hier vinden: https://www.baa.org/sites/default/files/2024-03/128thBMSpectatorGuide.pdf

Na een 26km wedstrijd komen er nog 4 serieuze hellingen waarbij de laatste, Heartbreak hill haar naam eer aan doet, hier zijn in het verleden al veel marathon-dromen aan diggelen gegaan. Deel 4 wordt een verslag over race day. Foto’s: Peter voor de start in Hopkinton.