HARDLOPERS HAKEN MASSAAL AF NA LANGDURIGE BLESSURE
Deze week een alarmerend bericht over sportblessures. In de afgelopen 2 jaar zijn er zo’n 400.000 sporters gestopt met sporten vanwege aanhoudende blessures. Het betreft dan vooral hardlopers en voetballers en de meest genoemde blessures zijn knie, enkel en rug.
Blessures bij een contactsport zoals voetbal zijn nog verklaarbaar, hoewel ik denk dat ook daar overbelasting een grote rol speelt. Wie per week alleen een specifieke voetbaltraining en een wedstrijd afwerkt, zal niet zo snel geblesseerd raken. Daarnaast is het ook verstandig om d.m.v. andere trainingen ( hardlopen, fietsen, zwemmen ) extra aan je conditie te werken.
Profvoetballers trainen echter 2 per dag, maar waarom? Waarschijnlijk om iets te doen voor hun dikke salaris, maar met dikwijls 2 wedstrijden per week vraagt dat om problemen. En bij die trainingen zie ik dan een heleboel niet specifiek gerichte oefeningen op een veld vol pilonnetjes. Een goede conditie is meer dan het halve werk, ook bij teamsporten. Laat ze eens meer hardlopen. Ik heb naast hardlopen ruim 20 jaar basket gespeeld en ze hoefden mij nooit te wisselen vanwege vermoeidheid en ik ben maar 1 keer geblesseerd geraakt. Dat kwam omdat er een tegenstander op mijn enkel ging staan.
Natuurlijk moeten teamsporters hun vaardigheden bijhouden, maar van een doorwinterde prof mag ik toch aannemen dat hij/zij de basisvaardigheden beheerst en daar niet elke dag op hoeft te trainen. En spelinzicht heb je of je hebt het niet en de meesten hebben het tegenwoordig niet, maar hun trainers ook niet, dus kun je daar dan op trainen? Tijdens het seizoen kan het allemaal best een beetje minder.
Maar wij zijn hardlopers en willen het liefst niet geblesseerd raken en toch gebeurt dat te dikwijls. De afgelopen maanden hebben toch zeker 10 lopers zich afgemeld voor mijn wedstrijden vanwege een blessure. Natuurlijk zijn er meer hardlopers dan vroeger en is de kans groter, maar zo groot! En zijn er verklaringen voor?
De experts uit het bericht vinden het allemaal zorgwekkend en wijten het aan verkeerde techniek en overschatting. Maar wat is techniek bij hardlopen. Je kunt op verschillende manieren landen, maar dikwijls wordt dat ook bepaald door de snelheid. Wie overdreven op de voorvoeten landt bij een sukkeltempo, zal daar last van krijgen en een sprinter die op zijn hielen landt ook. Loop eens op je blote voeten op een mooi grasveld in een vlot tempo ( niet sprinten, maar ook niet sjokken ). Dat is dan waarschijnlijk voor jou de juiste loopstijl, maar lukt dat met hardloopschoenen aan je voeten ook?
En nu komen we op een gevoelig punt, maar waarschijnlijk één van de oorzaken van de vele blessures. Toen ergens in de jaren 70 de Amerikaanse hardloopschoenen de Europese markt veroverden, raakten veel lopers geblesseerd door de overdreven vering in deze schoenen. Wij waren harde, dunne, platte schoenen van Adidas, Puma en Brüttung gewend en van die Amerikaanse luchtkussenschoenen kregen we problemen aan knie, enkel en rug. Hetzelfde als nu en komt dit dan niet door al die moderne schoenen met carbonplaten e.d.
Maar alles op de hardloopschoenen steken lijkt me ook kort door de bocht. Ik beweer al jaren dat de complete aanpak van het hardlopen verkeerd is. Behalve de training bedoel ik dan ook de wedstrijdkalender. Wielrenners rijden van grofweg begin maart ( profs in warme oorden al iets vroeger ) tot half oktober hun wedstrijden op de weg. Dan is er een periode om te herstellen en d.m.v. relatieve rust, andere wielerdisciplines of zelfs andere sporten de winter door te komen.
In het hardlopen was dat lange tijd ook zo: baan en wegwedstrijden in lente, zomer en een deel van de herfst en relatieve rust, crossen + korte stratenlopen in de winter. Nu zijn er het hele jaar langere wegwedstrijden en wanneer neem je dan een rustperiode of in ieder geval even lopen op een andere ondergrond, geen druk van tijden en noem maar op.
Verder is het hardlooppeloton behoorlijk op leeftijd en dat vergroot de kans op uitval door blessures natuurlijk ook. Maar het ergste is dat men beginnende hardlopers aanmoedigt om zo snel mogelijk aan een halve of hele marathon te beginnen. Tijd is tegenwoordig toch geen drempel meer en dan reizen mensen het hele jaar stad en land af om ergens een halve marathon in een matige tijd te lopen, terwijl er in hun achtertuin gewone wedstrijdjes zijn waar ze een fatsoenlijke basis kunnen leggen.
Zorg er dus voor dat je eerst in een vlot tempo 5 en daarna 10 km kunt lopen, voordat je naar de langere afstanden overschakelt. Wissel voortdurend van ondergrond bij je trainingen en wedstrijden. Doe mee aan wedstrijden vanaf 3 km. Loop regelmatig op andere schoenen en volg een trainingsschema dat bij je niveau past. Zo heb ik het 60 jaar volgehouden zonder noemenswaardige blessures. O ja, wie nog mee wil doen aan de JARO Toekomstcross in het Abbekindersebos zondag 15 december a.s. Ik heb op mijn startlijsten nog plaats voor 3 mannen, 7 vrouwen en 2 teams. Prima wedstrijd om een goede basis op te bouwen. Afbeelding: Vervelend zo’n knieblessure.
hoi Jan, je tipt alle oorzaken aan in je verhaaltje, te snel willen opbouwen, te vlug naar de lange afstanden willen grijpen maar ook techniek. De vergelijking met op blote voeten op gras lopen klopt dan wat minder want je lichaam past de manier van lopen aan op de omstandigheden. Als je ipv op gras met blote voeten op de weg gaat lopen dan loop je toch weer anders. Om je lichaam daarop te trainen is het lopen bij verschillende omstandigheden goed om te doen(differentieel leren).
De meeste recreatieve lopers lopen echter op de weg met hardloopschoenen. Doordat men op latere leeftijd begint met hardlopen en daarvóór weinig aan beweging heeft gedaan zijn motorische vaardigheden vaak slecht ontwikkeld: minder mobiliteit, minder sterke spieren en daardoor een gebrekkige manier van bewegen wat kan leiden tot blessures. Neem bijvoorbeeld het doorzakken in de heup: 9 van de 10 lopers hebben last van hipdrop waardoor bekkenspieren, kniepezen en enkels worden overbelast. Krachttraining en loopscholing kunnen bijdragen aan het voorkomen daarvan.
Recreatieve lopers hebben nooit loopscholing gehad en indien dat wel zo was dan was het zo beperkt dat ze er niets aan hadden. Motorische vaardigheden beginnen al vanaf dat de tijd dat je een peuter was. Het doorlopen van de leerfases onbewust onbekwaam t/m onbewust bekwaam kost tijd maar hoe eerder je er mee begint hoe beter. Motorisch leren doe je niet in een uurtje. Profsporters zijn dagelijks bezig met verbetering van techniek en kracht maar die hebben ook een coach die er op toeziet. De gemiddelde recreant heeft dat niet.
Daar ben ik het mee eens Jos. Daarom is het zo belangrijk dat trainers, ook bij recreanten, aandacht besteden aan loopscholing en hun pupillen wijzen op het verbeteren van de loophouding. Ook lopers die later beginnen kunnen hier enorm veel aan hebben, al is het maar pakweg één tip per maand. Je kunt het nooit vergelijken met de mogelijkheden (en intrinsieke motivatie) die topsporters hebben, maar lopers die ook maar een klein beetje leergierig zijn verdienen het wel om tips en trics te krijgen t.a.v. techniek, loophouding, core stability oefeningen en mindset. Dat kan ze enorm helpen en meer plezier geven in het hardlopen.
Overigens ben ik het ook eens met het verhaal van Jan dat mensen te snel (met een te lage basissnelheid) aan lange afstanden beginnen. Een Zeeuwse trainer zei eens: lang lopen kan iedereen, maar hardlopen, dat is toch een stuk moeilijker. Dit moet je niet te letterlijk nemen natuurlijk, maar in de basis sluit ik me wel aan bij die uitspraak.
Toch probeer ik die mensen dan te helpen om die lange afstand zo goed mogelijk te lopen zonder blessures op te lopen (zonder garanties natuurlijk).
Tenslotte ben ik wel benieuwd of het echt zo is dat hardlopers tegenwoordig relatief vaker geblesseerd zijn dan vroeger. Jan lijkt dit wel te suggereren, maar of het echt zo is weet ik niet. Misschien kan iemand eens graven of daar onderzoek naar gedaan is?